گزارش: نگاهی به ساختار شبکه جمع آوری اطلاعات توسط NSA
از حادثه ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ دولت ایالات متحده بر تمهیدات امنیتی و نظارتی سازمان های اطلاعاتی خود افزود. گردآوری و بررسی اطلاعات شهروندان آمریکا همان قدر جدی گرفته شد که کنکاش در مورد اتباع دولت های دیگر. کار تا جایی با دقت پی گرفته شد که امروزه در برنامه هایی مانند پریسم داده های شخصی شهروندانی که حتی مظنون به همکاری با تروریست ها نیستند و هیچ سوء پیشینه ای هم ندارند، وارسی می شود.
پریسم، ساختار شبکه جمع آوری اطلاعات توسط NSA
پریسم چیست؟
مطالبی که ادوارد اسنودن، پیمانکار فاش کننده این اطلاعات منتشر کرده تنها بخش کوچکی از کل ماجرای در حال جریانی است که هنوز رسانه ها از بسیاری موارد آن اطلاع ندارند. اما آنچه مشخص شده این است که به موجب این برنامه، NSA مجاز است از شرکت های بزرگ فناوری مانند گوگل، مایکروسافت، فیسبوک، اپل، یاهو و … داده های اشخاص مورد نظر خود را درخواست و دریافت کند.
چرا پریسم مقوله مهمی است؟
هم این شرکت ها و هم دولت آمریکا مصرانه تأکید دارند که عملیات جمع کردن داده ها تنها با مجوز دادگاه و به منظور مقاصد خاص انجام گرفته. اما مسأله ای که اینجا مطرح می‌شود اعتبار قانونی این مجوزها است. از آنجایی که این نوع عملیات مخفی انجام می گیرد و اخذ مجوزها هم از دادگاه آشکارا انجام نمی پذیرد باید پرسید که آیا ضمانتی برای عدم تخطی ان.اس.ای از حدود تعیین شده در مجوز دادگاه وجود دارد یا خیر؟
به گزارش واشنگتن پست، قانون پاتریوت تصویب شده به سال ۲۰۰۷ در آمریکا به ایجاد یک برنامه مخفی به نام US-984XN در ان.اس.ای انجامید که بعدها پریسم خوانده شد. گفته می‌شود که این برنامه حاصل تجاربی است که از دیگر برنامه های نظارتی اجرا شده بعد از ۱۱ سپتامبر تحت عنوان «برنامه نظارت بر تروریسم» به دست آمده است.
«قانون پاتریوت» به دادستان و رئیس سازمان امنیت ملی اجازه می دهد بدون نیاز به داشتن اهداف مشخص از افراد و مکان ها و کشورهای دیگر اطلاعات جمع آوری کنند. این یعنی وقتی یک قاضی ایالتی در فرمانی مخفی نقشه مورد نظر سازمان امنیت ملی را تأیید می کند سازمان مذکور می تواند از شرکت هایی مانند گوگل و فیسبوک تقاضای ارسال داده ها به دولت را بکند؛ و این موضوع را مادامی که تحت ضوابط نقشه مشخص شده باشد ادامه دهد.
علیرضا برادران / نگهبان